Leszek Szuman urodził się 18 listopada 1903 w Poznaniu, w rodzinie, w której popularne były zainteresowania różnymi słabo zbadanymi dziedzinami życia, zaniedbywanymi przejściowo przez naukę oficjalną.
Atmosfera taka sprawiła, że chłonny, a krytyczny umysł młodego człowieka nie był skłonny do przesądnego odrzucania niezweryfikowanych informacji wyłącznie z przyczyny, że nie były one dostosowane treścią, czy formą, do mało elastycznych ram aktualnego zakresu urzędowo i formalnie zatwierdzonej wiedzy podręcznikowej nawet, jeżeli nie były z tą wiedzą sprzeczne, a jedynie ją uzupełniały.
Astrologia, z którą się zetknął mając lat 30, pociągnęła go swoimi walorami prognostycznymi, gdy pozwoliła mu sprecyzować, na drodze rachunkowej, terminy nieprzyjemnych zdarzeń życiowych.
Przez pewien czas bawił w Ameryce Południowej, specjalizując się w zagadnieniach reklamy, jej efektywności i opłacalności. Kiedy wrócił do kraju w 1936 roku, zajął się już poważniej studiowaniem problematyki astrologicznej i weryfikowaniem teorii astrologii w praktyce życiowej. Jego znakomita pamięć i spostrzegawczość, podobnie jak jego zdolność do chwytania istotnych szczegółów bez gubienia się w ich bogactwie oraz jego trzeźwy krytycyzm i zamiłowanie do konkretu w sformułowaniach, pozwoliły mu na stosunkowo rychłe nabycie astrologicznego doświadczenia. Pozwoliły mu także uniknąć astrologicznych bezdroży, w rodzaju okultystycznego spirytualizowania i demonizowania elementów astrologii (sięgającego aż do robienia z astrologii swoistej protezy religii) jak również bałwochwalczego pseudo scjentyzmu w dziewiętnastowiecznym wydaniu wyklinającego i potępiającego zastosowania prognostyczne będące przecież, jak wiadomo, podstawową zaletą dobrej teorii naukowej.
Długoletnia (w sumie półwieczna) praktyka pozwoliła Szumanowi na wyrobienie pewnych praktycznych metod interpretacyjnych. Podstawą i początkiem interpretacji było dla niego odnalezienie dominanty danego horoskopu, z tym, że pojęcie to traktował on raczej twórczo, aniżeli w sposób podręcznikowo sformalizowany, tak że nie podawał sztywnej recepty na dominantę. W procesie interpretacji horoskopu tworzył najpierw ogólny szkielet oparty na cechach oczywistych, silnie zaznaczonych, skojarzonych z ową dominantą. Dopiero na takiej uogólnionej ramie, na takim ogólniejszym szkielecie rozpinał, drogą astrologicznej analizy i logicznego kojarzenia, dalsze elementy zwięzłej zwykle, treściwej i konkretnej diagnozy osobowości.
W prognozach opierał się na kombinacji zbliżających się tranzytów z solarnym horoskopem, oczywiście w granicach zakreślonych przez radix. Koncentrował się zwykle tylko na kilku silnych planetach i aspektach, określając najpierw ogólne zabarwienie prognozowanego okresu. Dopiero później dorzucał bardziej szczegółową interpretację, świadomie ograniczaną do elementów najbardziej zasadniczych i prawdopodobnych spośród wielu, dyktowanych przez wieloznaczność interpretacyjną różnych sygnifikatorów (łatwo prowadzącą na manowce nieostrożnego interpretatora).
Przy śledzeniu z kolei dziejów świata, metoda Szumana polegała prawdopodobnie na równoczesnej analizie szeregu horoskopów osobistości wiodących z większych lub ważnych państw. Analiza ta prowadzona była prawdopodobnie jakimiś metodami prognostycznymi, dla wykrywania ewentualnych koincydencji okresów krytycznych u różnych osobistości. Niestety sekret metody nie został przez Szumana ogłoszony ani odnaleziony w jego spuściźnie.
Specjalnością jednak Szumana była horoskopia porównawcza, seksualna i małżeńska, a jego praca “Horoskopy porównawcze” ma szczególną wartość, zwłaszcza dla astrologa praktyka, stykającego się prawie codziennie z tą problematyką u swoich klientów. Mniejsze znaczenie ma praca oparta częściowo na dociekaniach Junga, który się nie ustrzegł pokusy posłużenia się w tej dziedzinie eleganckimi, atrakcyjnymi, lecz zawodnymi schematami analizy, opartymi na aspektach między znakami, schematami zawodzącymi łatwo w konkretnych przypadkach.
Jedną ze szczególnie pożytecznych prac Szumana, wbrew pozorom stwarzanym przez jej tytuł i formę, jest wierszowany “Wesoły horoskop”, który podaje w mnemotechnicznie dogodnej postaci zasadnicze wiadomości o znakach, domach, światłach, planetach i aspektach, poparte osobistym wieloletnim doświadczeniem Autora.
Jedną z zasług Szumana było doprowadzenie, na drodze poznania astrologii, całej grupy słuchaczy i uczniów w różnym wieku aż do takiego poziomu, że umożliwił on co najmniej niektórym z nich dalsze samodzielne już postępy i dalszy rozwój.
Dnia 12 czerwca 1987 r. zmarł w Szczecinie. Był najbardziej popularnym w kraju astrologiem.
Andrzej Opejda